Always sunshine in Osaka & Kobe

Vanuit Kyoto, waar mijn jeugdherberg ligt, ben ik met de trein naar Osaka gereden. De twee steden liggen dicht bij elkaar op een half uurtje ben je er. In Osaka moest ik overstappen op de lokale trein. Ik was maar net op tijd om mijn trein te halen, gezapig ging het verder richting bestemming. We stopten even in een tussentijds station, aan de overkant van het perron stond een andere trein stil. Op de wagon stond te lezen "woman only". "Grappig" dacht ik, "in zo'n 'enkel vrouwen' wagon zou iedere man wel eens willen meerijden". Toen ik uit mijn gedachtenballontje kwam en eens rondkeek zag ik tot mijn verbazing alleen maar vrouwen zitten rondom mij. 

En u raadt het al ... ik zat in de "woman only" wagon. De Japanse vrouwen zullen wel gedacht hebben :"wat een oelewapper. Weer zo'n buitenlander die van niets weet :-)". Ik maakte me dan ook vlug uit te voeten naar de andere wagon. Blijkbaar is er in Japan het fenomeen van mannen met losse handjes, speciaal in spitsuur treinen, wanneer iedereen samengepropt in de wagon zit. Er bestaat zelfs een term voor deze mannen "Chikan".

Eénmaal in de juist wagon vervolgde ik mijn weg naar de Always sunshine and co galerij van Atshushi, een Japanner die ik vorig jaar in op het eiland Maui in Hawaii heb leren kennen. Atsushi verbleef in het dorpje Paia in dezelfde jeugdherberg als mij. Samen zijn we toen naar de 3000 meter hoge top van de Haleakala vulkaan gereden om 's morgens vroeg de zonsopgang te zien. (Klik hier voor Haleakala-Hawaii blog)

Atsushi trekt de wereld rond als fotograaf zijn website is http://www.alwayssunshineco.com/. Osaka is zijn thuisbasis, waar hij samenwerkt met Tsubasa. De fotograaf die bovenstaande foto heeft genomen. Tsubasa is net terug van een 2jarig verblijf in Sydney, Australië.

Het weerzien met Atsushi was weer hartelijk en hij had wat Japanse vrienden uitgenodigd in zijn galerij. Die vrienden brachten me daarna met de auto terug naar Osaka station. Waar ik de trein nam richting Kobe.

In Kobe trad namelijk Tatsuki op. Tatsuki is een didgeridoo speler die ik een paar jaar geleden tegenkwam in Ierland. In de straten van Dublin zat hij als straatmuzikant didgeridoo te spelen. Zijn vriendin was er ook bij. Inmiddels hebben ze een zoontje dat ook op het concert in Kobe aanwezig was. (Hier klikken voor een clip op youtube van zijn muziek)

Het was eerst nog een zoektocht om het café te vinden waar hij optrad. Dus heb ik de weg maar gevraagd aan 2 Japanners. Die riepen er nog een derde Japanner bij, en gedriëen hebben ze me ge-escorteerd -hun smartphone volgend- naar de plaats van bestemming.

Het concert was al aan de gang. De didgeridoo vibraties vulden de ruimte nog een uurtje, waarna Tatsuki het concert met het bisnummer afsloot. Na het concert sprak ik nog met hem, en hij vond het wel leuk dat ik via Facebook had gezien, dat hij die avond een optreden gaf.

Zo draagt de Facebook slogan, connect with friends and the world around you, toch nog een zekere waarheid in zich. Van de straten van Dublin tot een café in Kobe.

Aan de toog van het café geraakte ik aan de praat met Katsunori, werkzaam voor Daikin (merk van airconditionings), in Osaka. Katsunori had 4 jaar gestudeerd in San Diego en Los Angeles. Zijn Engels was dan ook zeer goed. Hij vertelde me dat hij de Amerikanen vriendelijker vond dan de Japanners. Voor mij zijn de Japanners de vriendelijkste mensen ter wereld. En zo zie je maar dat het gras altijd groener is aan de andere kant van de oceaan.

Naast Katsunori kwamen er nu ook Yusuke en Noa bijstaan. Katsunori vertaalde voor de twee andere, die wel een beetje Engels konden, maar de "missing links" werden door Katsunori dus ingevuld. Met een beetje goede wil kunnen taalbarrières opvallend makkelijk omzeild worden.

Yusuke was zeer blij om te horen dat ik in een boomkwekerij werk. Hij is namelijk zelf tuinier van beroep. De meeste Japanse tuintjes zijn kunstig gesnoeid, de bomen zien eruit als uit de kluiten gewassen bonzai bomen. Allen stijlvol geknipt.