Ik ben Mount Inari gaan beklimmen, Inari is de Japanse rijstgod. In de praktijk blijkt Mount Inari geen berg vol rijstvelden te zijn, zoals je zou kunnen denken. Het 233 meter hoge bergje met beboste hellingen ligt al eeuwen aan de rand van Kyoto, en het ligt daar goed. Het is een plaats om tot rust te komen, door op het pad met duizenden treden naar boven te wandelen.
Het speciale is dat je over heel de weg naar de top onder vermiljoenrode Torii poorten doorloopt. Die zijn geschonken door particulieren en zakenmensen. Een kleine torii kost 400.000 yen een grote 1.000.000 yen (7000 euro).
De boodschappers van de god Inari zouden vossen zijn, daarom zijn er langs het pad hier en daar vossenstandbeelden te zien. (kitsune = vos) Onderweg zijn er ook enkele kleine restaurantjes die "Kitsune Udon" en "Inari sushi" serveren, beide gerechten bevatten "aburaage" (gefrituurde tofu). Naar het schijnt een lekkernij voor vossen.
Het pad start met twee parallele rijen "Senbon Torii", wat duizenden torii's wil zeggen. Op onderstaande foto wandel ik door de linkse rij. De lantaarns zorgen 's avonds voor een romantische sfeer en dat op 14 februari.
Ik was rond 5 uur 's avonds aan het begin van het pad. Een ideale tijd nu in de winter, als het begint te schemeren. Er zijn ook minder toeristen, al kwam ik wel enkele groepen Amerikanen tegen. In schril contrast met de Japanners die met fluisterstemmen spreken, kun je de Amerikanen van ver horen aankomen. Ze lijken wel een microfoon in hun stembanden te hebben zitten, gek toch hoe de plaats waar je opgroeit zo'n invloed heeft op de geluidssterkte van je stem.
Onderweg ligt er een klein meertje, daar kwam ik een Taiwanese tegen die ook in mijn jeugdherberg verblijft. Ze zei me dat het nog een uurtje was tot de top, ik nam nog snel een foto van onderstaande kat -die op een schrijn lag te soezen- voordat ik mijn weg vervolgde.
Onderweg kon je naast een kopje energie in de vorm van een espresso, ook kaarsen kopen. Ik heb er dan ook eentje aangestoken, op bovenstaande foto blijft ze nu eeuwig branden.Nog net voordat het donker werd liep ik door de laatste Torii's voor de top. Boven stond er een bordje met "this is the summit". Op die top staat er een Schrijn waar je rond kan lopen.
De plaatselijke honkbalclub was ook aan het trainen op het pad. De verschillende spelers liepen razendsnel naar beneden op de traptreden. "De ideale plaats om je enkel te verstuiken" dacht de positivo in mij. Al had ik ook kunnen denken "prachtige omgeving om je trainingsrondjes te lopen".
Op de terugweg werd het pikdonker de verlichting rondom het pad tekende een prachtig, speels schaduwspel af op de omgeving.
Rond 7 uur stond ik weer beneden, om bij het vlakbij gelegen JR Inari station de trein te nemen naar Kyoto station. Back to the "cube", zoals het gigantische station genoemd wordt.
No comments:
Post a Comment