Ferry van Osaka naar Busan

Ik ben met de ferry van Osaka naar Busan (Zuid-Korea) gevaren dat is 650 kilometer in afstand en een goede 18 uur varen. Het traject zie je hieronder weergegeven. 

Klik op de foto voor close-up

De metro van Osaka ging gelukkig helemaal tot aan de ferry terminal, metrostop Cosmosquare is de eindhalte.  Hier vertrok ik dus met de Panstar dreamcruise naar Zuid-Korea.

Plak er een mooie naam op en mensen zijn tevreden. Een dreamcruise schip was het niet echt, eerder een cruise-schip van dunAldi,  met een beetje gedateerd interieur. 

Maar we kregen wel een ontvangst in stijl met live chello-speelster en de allervriendelijkste Aziatische hostessen. Ik deelde een piepkleine kajuit met vier. Gelukkig verscheen er maar 1 kamergenoot... waardoor ik nog plaats genoeg had om mijn koffers te zetten.

  

Op mijn koptelefoon had ik "Wim de Craene" meegenomen, hij zong het lied Rozanne en verwoordde daarbij perfect mijn gevoel bij het afscheid nemen van dit prachtige land :"Weet je nog hoe ik vertelde hoe pijnlijk het afscheid is. Hoe traag een schip de kaai afvaart, hoe lang het wuiven is. Voordat het schip een stip wordt, dat helemaal verdwijnt ... " 

Misschien had ik wel gekozen voor de ferry, om het afscheid met Japan nog wat te rekken. Want tijdens de overtocht bleef Japan nog uren in zicht, en dat zelfs aan twee kanten met in het noorden het eiland Honshu (met o.a. Osaka, de stad Kobe etc) en in het zuiden het eiland Shikoku. 

Veel later, zo rond 3 uur 's nachts zou ik ook nog langs het eiland Kyushu varen, waar mijn Japantrip 3 weken geleden in Fukuoka begonnen was. Toen we de zee-engte tussen Honshu en Kyushu passeerdden, lag ik al lang in mijn bed ... maar de doortocht is niet ongemerkt vergaan, dat kan ik al verklappen.

Maar zover zijn we nog niet. Eerst passeerden we nog enkele gigantische bruggen die het eiland Honshu met Shikoku verbinden. Ondertussen was ik vanuit mijn Kajuit, helemaal naar het bovendek geklauterd waar een koffie-shop lag in een soort grote veranda. Hier had je een mooi zicht op de kustlijn en de bruggen. Langs mij zat een Afrikaan. Het was een bijzonder joviale gast.. Hij kwam uit Benin, maar hij woonde in Hiroshima. Daar was hij getrouwd met een Japanse vrouw. Hij organiseerde import/export cargoschepen tussen Japan en Afrika.

Onder : de man uit Benin ... brug tussen Japan en Afrika :-) met zijn cargoschepen

In Japan zie je amper Afrikanen, ze vallen nog meer op dan de Westerse gezichten die toch talrijker zijn. Maar deze man leek daar geen probleem van te maken, hij kon het met iedereen goed vinden. Van Zuid-Koreaan over Japanner tot deze Belg. 

's Avonds kregen we zelfs een heuse entertainement show op onze "dream cruise", met een Zuid-Koreaanse goochelaar. Ik vreesde er even voor dat Nicole en Hugo ook ingescheept waren maar hun wereldhit "Goeiemorgen, morgen" klonk niet door de boxen. Er was waarschijnlijk geen geld om een zanger te betalen, want mijn Zuid-Koreaanse medepassagiers mochten zelf Karaoke liedjes komen zingen op het vrij podium. Chapeau voor degene die het durfden, maar ze zongen wel allemaal zo vals als een kat mee met Koreaanse schlagers. Maar wel topentertainment :-)

De overtocht verliep verder voorspoedig en kalm. Na de entertainmentshow kwam er een Zuid-Koreaan naar mij toe. Hij vroeg me vanwaar ik afkomstig was. "Belgium !" zei ik. Hij antwoordde meteen dat hij Antwerpen kende, omdat hij vroeger nog in de diamant-business had gezeten. De naam van de Koreaanse man was Song Hong, prachtige artiestennaam.  Song had veel gereisd in Azië voor zaken. Hij liet me -hoe kan het ook anders voor een Koreaan- op zijn grote Samsung smartphone de foto's zien van al zijn reizen.

Vooral China kende zijn voorkeur. "Ik reis er goedkoop rond met de trein" zei hij, en ie liet foto's zien van een trein met 3 bedden boven elkaar. Als je op bed 3 slaapt, heb je wel pech ... "A lot of climbing". :-) Hij raadde me aan om de stad Xi'an te bezoeken en ook Beijing. Hij haalde zelfs een kaart boven van de stad.

Een toeristische topper in Zuid-Korea was volgens hem het beklimmen van de 3 meest heilige bergen aldaar zijnde : Mount Jiri, Mount Seorak en Mount Hallasan. Deze laatste ligt wel op Jeju eiland. Een ander eiland dat hij mij aanraadde was Oedo eiland dat vlakbij Busan ligt. 1 man had daar gedurende zijn leven een gigantische botanische tuin aangelegd. Klik hier voor een blik op de tuin.

Mount Hallasan

Ik nam afscheid van Song Hong, want het was bedtijd. Slapen ging aanvankelijk als een roos, maar daar kwam rond 3 uur 's nachts verandering in. We verlieten de rustige binnenwateren om aan de oversteek te beginnen tussen Japan en Zuid-Korea. De eerste maal dat ik deze oversteek maakte 3 weken geleden was de zee hier nog zo vlak als een biljartlaken, maar deze nacht was het andere koek.

Op de woeste baren ging het schip op en neer als op een wip wap. Dat was nog vrij plezant in het begin. Maar toen werden de golven nog hoger en ging het van de wip wap naar vrije val. Het schip ging omhoog en viel dan met zijn volle gewicht terug op de oceaan, wat het geluid van een donderslag teweeg bracht. Daar die enorme slag trilde de hele plaatstalenconstructie van de boot van voren naar achteren.

"Ben ik nu in een nachtmerrie beland of is dit echt ?" Het was dus echt en het bleef maar duren, tot 's morgens vroeg. De "dream cruise" werd een nachtmerrie :-). Om half acht werd het ontbijt al geserveerd en dit werd gewoon omgeroepen alsof er geen vuiltje aan de lucht was. Ik probeerde recht te staan, maar ik werd misselijk van het schommelen en kon niet op de been blijven. De muren kwamen gewoon vanzelf op me af, door het op en neer gaan van het schip.

Ik hoorde in de gang aan de geluiden van de mensen die wel zo dapper waren geweest om op te staan ... dat dit niet zo'n slim idee was. Enkelen begonnen al kokhalsend door de gang te rennen, met het bekende gevolg :-) Als ze het ontbijt al gehaald hadden, kwam dat er waarschijnlijk al snel weer uit.

Welcome to Busan

Om 11 uur 's morgens een uur later dan gepland, kwamen we dan toch heelhuids aan in Busan. Na het verlaten van de terminal-hal, kwam ik de Afrikaan weer tegen. Die zei ook "wat was me dat deze nacht". "Ik geef de voorkeur aan de trein, als vervoermiddel" zei hij nog lachend .. Inderdaad, bij de trein geen storm op zee. :-)

Ik was weer in Zuid-Korea en dat is weer aanpassen. Andere stopcontacten, de auto's rijden weer gewoon langs rechts (In Japans is het links). De Koreaanse mensen gedragen zich anders dan de Japanse. De Koreanen zijn meer gereserveerd heb ik de indruk.

 In Japan maken de mensen veelal een kleine buiging als ze langs je komen zitten ... in de trein bijvoorbeeld. De shopassistenten spreken je ook altijd aan met "Sumimasen" of "Hai dozoooo". Er kan niet genoeg "ge-hai dozood worden voor mij" :-). Dat klinkt zo grappig.

Je hebt het gevoel dat je een koning bent in Japan. Want voor de koning maakt iedereen toch een buiging, n'est-ce-pas. Het zijn de kleine dingen zoals het glimlachend zeggen van "sumimasen" (=soort van begroeting of kan ook sorry betekenen) of "arrigato gozaimasu" (=dankjewel) die het hem doen in het leven. 

 Wat ik ook een mooi gebaar vind is dat de Japanners je geld aanvaardden op een schoteltje in de winkel. En als ze je wisselgeld teruggeven tellen ze de briefjes met een mooi handgebaar. 1 van de meest banale dingen zoals het betalen van je rekening tot een ritueel verheffen !

De mensen appreciëren het ook als je die omgangsvormen respecteert. En het is toch plezant een buiging hier en een buiging ginder gevolgd door "Arrigato gozaimasu".Met andere woorden de Japanners zien je staan, en geven je het gevoel al was je een koning.

 In Korea daarentegen kan je het hebben -in de metro bijvoorbeeld- dat ze tegen je aanlopen, en daarbij helemaal niks tegen je zeggen of je niet eens aankijken. Dat is bijzonder irritant, maar het is geen onwil tegenover toeristen ofzo. Als ze tegen andere Koreanen aanbotsen zeggen ze ook niets. In Korea gelden er gewoon andere sociale regels. Het mag duidelijk zijn dat ik de Japanse manier van omgaan met elkaar prefereer.

En toch zijn de Koreanen ook heel vriendelijk, eens je ze beter leert kennen. Om nog maar te zwijgen over de Limburgers ... de vriendelijkste mensen ter wereld. Vraag maar aan de Antwerpenaren :-).