Mount Hieizan

Hiro van de jeugdherberg in Kyoto, zei tegen me :"Ga eens naar de Enryakuji shrijn bovenop Mount Hieizan". De schrijn is opgericht in 788 en geldt als 1 van de belangrijkste tempels in de Japanse geschiedenis. Op weg ernaartoe kwam ik een Japanner tegen van 83 jaar. Hij vertelde me dat zijn dochter in Queenstown Nieuw-Zeeland woont, en dat hij haar nog gaan bezoeken is. Kranige tachtiger als je het mij vraagt.

 Ik moest meteen aan mijn kameraad Jean Goossens uit Herselt denken, ondertussen ook al 81 jaar. Maar Jean zie ik mount Hieizan niet meer opklimmen :-). Gelukkig zijn de bergskes in de Kempen niet zo hoog. De venusberg in uw woonplaats Herselt moet nog lukken, hey Jean.

De Japanner had er twee uur over gelopen om de 840 meter hoge berg af te dalen, chapeau. Ik heb me de moeite gespaard om te voet te lopen. De kabeltrein stond klaar om me op een half uurtje naar boven te heisen. Boven heb je een prachtig zicht op het Biwa meer. Het grootste meer van Japan (duidelijk zichtbaar op google maps).

Biwa-ko (ko = meer in het Japans) zou genoemd zijn naar het Biwa instrument. Een monnik van de nabijgelegen Enryak-ji tempel, zou in de 14de eeuw gezegd hebben dat het Biwa meer "het rijk is van Benzaiten, want ze woont op Chikubu eiland en de vorm van het meer is dat van de Biwa, haar favouriete instrument." Benzaiten is de godin van alles dat stroomt zoals : water, woorden, muziek.

Daarboven op de berg was het wel aanzienlijk frisser, en er lag ook nog een dik pak versgevallen sneeuw. Van dezelfde sneeuwbui die Tokio volledig lam legde. In Kyoto was het niet zo erg. In de stad zelf lag er geen sneeuw, maar de bergen rondom waren wel wit gekleurd.

Rondom de tempelgebouwen was net een Japanse filmploeg een tv-opname aan het maken. Binnen in de tempels was het al even koud als buiten. Ik benijd de monniken niet die hier dagelijks toezicht moeten houden in de tempelgebouwen. Maarja die zullen aan de barre temperaturen ondertussen al gewoon zijn zeker.

Ik hield het na een uurtje bekeken daarboven. De stijle bergpaadjes waren veel te glad geworden. En bovendien vielen er grote pakken sneeuw van de tempeldaken, zodat je moest oppassen dat je niet getrakteerd werd op een sneeuwdouche telkens als je een gebouw binnenging. Best wel gevaarlijk want de kilo's sneeuw kwamen met een luide knallen naar beneden gevallen.

Zo heb ik toch nog sneeuw gehad deze winter :-). Ik was blij dat de kabeltrein me weer op zeeniveau bracht in de sneeuwvrije straten van het eeuwenoude Kyoto.