Atami

Atami is een kuuroord in de Shizuoka prefecture, vlakbij de bekendste berg van Japan Mount Fuji. Ik had er afgesproken met Hiromi, haar heb ik leren kennen op mijn Bali reis. Ze ontwerpt kleding en speelt graag percussie in haar vrije tijd. Op de Bali-reis hebben we het eiland 10 dagen verkend op de scooter, waarbij zij voor de muziek zorgde door op haar djembé te jammen.

In Atami zijn we naar een Japans restaurant gegaan. Eten met stokjes valt nog altijd niet mee voor deze Belg, vooral de rijst spartelt nogal eens tegen. Hiromi daarentegen doet het met meer gratie.

Aan het station van Atami kun je je voeten meteen al verwarmen, in een gratis voetbad-vijvertje dat opgevuld wordt met bijzonder heet vulkanisch  water. Je kan er je voeten maar amper inzetten zo warm is het, al went het na een tijdje wel. Atami betekent trouwens letterlijk hete oceaan.

Al wandelend door het stadje aan zee, kwam ik een park tegen waar een 2000 jaar oude boom staat. Het park hoort eigenlijk bij een Shinto tempelcomplex. In het Shinto geloof worden de natuurgeesten aanbeden, kami genoemd. Een shinto tempel heeft dan meestal ook een prachtige tuin. Soms met eeuwen oude bomen,  soms is er ook een lotusvijver met koi-karpers en verder die typische Japanse tuinarchitectuur. Met watervalletjes, brugjes en beekjes die meanderen door een rotsachtige tuin vol met kronkelende bomen vol kersenbloesems die fluisteren ... "Welkom in Japan".

Een stukje verder wandelen dan de 2000 jaar oude boom lag er nog een prachtig park, waar de bloesems al in bloei stonden, ook al was het behoorlijk koud. Toen ik naar de inkompoort van het park wandelde kwam er een Japanse man naar mij. De man zei :"als je nog 5 minuten wacht dan mag je gratis naar binnen." Blijkbaar moest je vanaf 4 uur 's namiddags niet meer betalen om de tuin te bezichtigen.

Ik begon een gesprek met de man, zijn naam is Hashimoto-san. Shoko vertelde me in Fukuoka, dat oudere Japanse mensen zich met hun achternaam voorstellen. En het achtervoegsel -san toevoegen is een van respect tonen, voor de levens-wijsheid van de oudere mensen.

Hashimoto-san vroeg me of hij ook in het Frans met me kon babbelen, want dat was beter dan zijn Engels. Ik zei "Oui, bien sûr". Hij vertelde me dat hij 6 jaar in Parijs had gewoond, om judo les te geven. Hij was daar in het verre Frankrijk dus een sensei.

In Japan zien ze een sensei niet als Judo-meester zoals de term soms vertaald wordt in het westen. Een sensei is eerder een gids/leraar voor zijn studenten. Het is iemand die zijn weg al een beetje kent op de judo-weg en zo zijn studenten kan gidsen. Maar hij is de eerste om toe te geven dat ook hij nog maar een beginner is. Ook de sensei leert nog iedere dag bij over de judo-sport en het leven.

Wel ik ben zeer blij dat deze vriendelijke man op mijn pad kwam en mij ook een beetje gidste door het leven want dankzij hem moest ik geen inkomgeld betalen. Ik zei dan ook "merci beaucoup, Hashimoto-san"  toen we afscheid namen. Hij antwoordde dan ook zeer Japans met de woorden "Il n'y a pas de quoi".

(klik op foto om te vergroten)

In het park zelf  was het alsof de bomen dezelfde boodschap naar me riepen. "Il n'y pas de quoi" of "Graag gedaan". Ze schenken hun natuurpracht aan iedere voorbijganger gratis en voor niets. Achteraf besefte ik dat ik een echte Sensei was tegengekomen. Hij leerde me :' Wacht nog 5 minuten, neem de tijd en zie dat :"The best things in life are free".'