"Tous les jours vaya con dios"

De cirkel is rond bij mijn rondreis :"From Seoul to Seoul." En dit werd prachtig visueel weergegeven toen ik in havenstad Busan -gepakt met koffer op wieltjes en rugzak- door onderstaande cirkel liep richting het centraal station van Busan. Daar sprong ik op de KTX trein die me supersnel naar Seoul station bracht.(tegen 300 km/h)

Om 4 uur 's namiddags kwam ik weer aan in de stad waar het op 21 januari allemaal begon. Als afsluiter ben ik nog naar het uitkijkplatform op de top van Mount Namsan gegaan. Daar kan je met de kabelbaan naartoe geteleporteerd worden. Het schemerde al, "twilight" zeggen ze in het Engels tegen schemering. Prachtig woord vind ik dat. Op een etymologie website stond er te lezen dat twilight verwant is met het Nederlandse "tweelicht".

Tweelicht ... als de zon onder de horizon is, maar het toch nog licht is, is het moment wanneer de dag en de nacht elkaar overlappen. Dan zie je enkel nog het zonlicht dat weerkaatst wordt tegen het hemelfirmament.

Als de nacht en dag elkaar omhelsen geven ze beiden nog licht. Zo'n beetje als een stralend verliefd koppeltje die elkaar omhelsen, die lijken soms ook licht te geven ;-). Zouden de dag en de nacht ook op elkaar verliefd zijn ? Dan kijken ze waarschijnlijk beiden uit naar het tweelicht uur.

 

twilight in Seoul city

De lichtjes van Seoul begonnen aan te gaan en je kon de verkeerstroom volgen aan de hand van de voor- en achterlichten van de wagens. Op Mount Namsan kan je de stad Seoul in de 4 windrichtingen zien uitdeinen. Op bovenstaande foto zie je nog een stukje van Noord-Seoul met daarachter de Han rivier, die de grens vormt met het zuiden van Seoul. Waar in de chique Gangnam wijk, PSY zijn gekke dansje loopt te performen. Whoppa Gangnam style, indeed.

En whoppa ... bij entertainment hoort een lichtshow en die werd dan ook meteen geserveerd. De N tower werd kleurrijk verlicht.  Tijd om de kabelbaan weer naar beneden te nemen, want het was flink aan het afkoelen daarboven op het heuveltje, dat als een eiland boven de stad uitsteekt.

Seouls' N tower

Om mijn bibberende lijf weer op temperatuur te brengen, ben ik nog een uurtje in de warme baden van het Dragon Hill badhuis "my sexy body" gaan opwarmen. Het hete water van 44 graden wordt er door een Stenen leeuwenkop in het water gespuwd. Dan had ik toch eerder een spuwende drakenkop verwacht in het Dragon Hill spa :-).

Na de spa stond ik in de omkleedruimte wanneer een stem riep :"And did you enjoy the spa?" "Yes, hot water performs miracles" zei ik :-). De vraagsteller was Nathan uit Vancouver, Canada. Hij was voor 1 week in Seoul, nadat hij 3 weken in Vietnam had doorgebracht.

Nathan vergezelde me op de metro richting Seoul station. Hij zei me dat zijn ouders van Vietnamese afkomst waren, en dat zijn familie nog altijd een huis had in een klein dorpje in de buurt van Saigon. Hij vroeg me of ze in "Belgium" Engels spraken. "No" zei ik en vervolgens heb ik hem een spoedcursus : "de landstalen van  België gegeven". 

In Seoul station gingen we beiden nog met de roltrappen omhoog richting treinstation, toen onze wegen scheidden. Hij verbleef in een ander deel van Seoul. Ik ging ondertussen mijn koffers halen die ik in de opbergkastjes in Seoul station had achtergelaten, om vervolgens richting mijn jeugdherberg te vertrekken.

Onderweg dacht ik hoe fijn het is om zo toevallig iemand als Nathan tegen het lijf te lopen ... een half uurtje waren we samen onderweg, waarbij ik meer bijleerde over Vietnam en zijn leven in Vanvouver en hij kreeg een korte samenvatting van het reilen en zeilen in "good old Belgium."

We waren waarschijnlijk de enige mensen op de metro die niet naar hun smartphone aan het turen waren, waar die informatie over België en Vietnam ongetwijfeld ook op te vinden is. Maar ondanks alle prachtige smartphones in de wereld, blijft de leukste manier van communiceren toch nog altijd van mens tot mens "from soul to soul".

En daarbij wil ik niet slecht spreken over de moderne technologie, dat slechts een medium is ... niks mis mee. Dankzij het wonderbaarlijke internet kan ik mijn reiservaringen in uw huiskamer brengen ... en zo leert u Nathan uit Vancouver ook kennen.

Door de slapeloze  ferry-overtocht  was ik nog altijd wat kregelig, vermoeid. Maar de ontmoeting met de vrolijke enthousiaste Nathan, had mijn gemoed totaal veranderd. En plots ging het allemaal vanzelf daar in Seoul.

Bepakt en bezakt sprong ik op de metro richting jeugdhotel. In de metrowagon wenkte een oudere Koreaanse man mij. "Ga hier zitten, rust wat uit" gebaarde hij vriendelijk. Bij het verlaten van de metro, zwaaide hij me zelfs uit ...

Vervolgens bij de ticketpoortjes was er iets mis met mijn metro-ticket en onmiddellijk hielp een vriendelijke Koreaanse man me door het poortje met zijn pas. Ik liep richting de trappen waar een Koreaanse vrouw me wenkte en zei "neem de lift hier". Warempel zoveel menselijke warmte had ik niet verwacht hier in Seoul.

Mijn jeugdhotel vinden was vervolgens kinderspel, want de eigenaar had me een You-tube filmpje doorgemaild waarbij iemand de volledige weg afliep naar het hostel. In versnelde weergave uiteraard, maar zo wist ik wel precies hoe ik moest lopen.

de eigenaresse van het Koreaans restaurant

Voor 8 euro had ik een bed geboekt, via booking.com. En wat bleek ... de eigenaars van de jeugdherberg waren ook al supervriendelijk. De kamer was spiksplinternieuw, ik was de enige gast dus ik had het rijk voor mij alleen. Vier bedden om uit te kiezen :-), een eigen badkamer,tv, koelkast en wasmachine. Alles voor 8 euro ... En toen ik vroeg of ze een drankenautomaat hadden, kreeg ik een flesje water voor niets :-).

De eigenares liep daarna met me mee, om me de weg naar een Koreaans restaurant te wijzen. Daar kreeg ik voor 3 euro bovenstaande maaltijd. Op mijn laatste avond zag ik de vooroordelen die ik zelf een beetje had over de "gereserveerde" Koreanen , als sneeuw voor de zon wegsmelten.

Nadat ik in het jeugdhotel nog skype-gewijs gebeld had naar huis, ging ik slapen . De volgende morgen ging het richting Seoul airport ... onderweg stopte ik nog even bij de bakker. Het was de Koreaanse bakkerijketen "Tous les jours" (website) waar ik binnenliep. Het grappige was dat de Belgische groep "Vaya con dios" als achtergrondmuziek opstond in de bakkerij.

"Tous les jours vaya con dios" ... kwam plots als tekstballonnetje in mijn hoofd. Vaya con dios een gezegde dat Spanjaarden -onder andere- zeggen als ze iemand een goede reis wensen. Wat een prachtig gezegde om mijn reis af te sluiten ... en ze kwam zomaar uit de lucht vallen :-)

 Blijgemutst nam ik de express trein vanuit Seoul station naar Incheon Seoul airport. Aan de check-in gaf ik mijn reiskoffer af ... een goede 15 uur later, na nog een tussenstop in het winterse Helsinki, kon ik diezelfde koffer weer oppakken in "Brussels airport"... the heart of Europe :-), waar ik opgewacht werd door mijn ouders. Terug thuis in België.

Bedankt aan alle bloglezers uit ons landje "in the heart of Europe" ! En verder bedankt aan alle wereldburgers vanwaar sommige misschien toevallig op deze blog uitkomen. Ik hoor dat zelfs familievriend Angel uit Madrid, mijn blog probeert mee te volgen via google translate. Ik vraag me af wat de vertaalcomputer van mijn tekst maakt in het Spaans.

Gelukkig kwam op de valreep "Vaya con dios" uit de hemel vallen :-). Daarvoor is er geen Spaanse vertaling nodig.

 ございますありがとう Arrigato gozaimasu aan de Japanners... 감사합니다 gamsahabnida  aan de Zuid-Koreanen... en als aflsuiter nog de one-liner van bij de Koreaanse bakker "Tous les jours vaya con dios" ! 

Ferry van Osaka naar Busan

Ik ben met de ferry van Osaka naar Busan (Zuid-Korea) gevaren dat is 650 kilometer in afstand en een goede 18 uur varen. Het traject zie je hieronder weergegeven. 

Klik op de foto voor close-up

De metro van Osaka ging gelukkig helemaal tot aan de ferry terminal, metrostop Cosmosquare is de eindhalte.  Hier vertrok ik dus met de Panstar dreamcruise naar Zuid-Korea.

Plak er een mooie naam op en mensen zijn tevreden. Een dreamcruise schip was het niet echt, eerder een cruise-schip van dunAldi,  met een beetje gedateerd interieur. 

Maar we kregen wel een ontvangst in stijl met live chello-speelster en de allervriendelijkste Aziatische hostessen. Ik deelde een piepkleine kajuit met vier. Gelukkig verscheen er maar 1 kamergenoot... waardoor ik nog plaats genoeg had om mijn koffers te zetten.

  

Op mijn koptelefoon had ik "Wim de Craene" meegenomen, hij zong het lied Rozanne en verwoordde daarbij perfect mijn gevoel bij het afscheid nemen van dit prachtige land :"Weet je nog hoe ik vertelde hoe pijnlijk het afscheid is. Hoe traag een schip de kaai afvaart, hoe lang het wuiven is. Voordat het schip een stip wordt, dat helemaal verdwijnt ... " 

Misschien had ik wel gekozen voor de ferry, om het afscheid met Japan nog wat te rekken. Want tijdens de overtocht bleef Japan nog uren in zicht, en dat zelfs aan twee kanten met in het noorden het eiland Honshu (met o.a. Osaka, de stad Kobe etc) en in het zuiden het eiland Shikoku. 

Veel later, zo rond 3 uur 's nachts zou ik ook nog langs het eiland Kyushu varen, waar mijn Japantrip 3 weken geleden in Fukuoka begonnen was. Toen we de zee-engte tussen Honshu en Kyushu passeerdden, lag ik al lang in mijn bed ... maar de doortocht is niet ongemerkt vergaan, dat kan ik al verklappen.

Maar zover zijn we nog niet. Eerst passeerden we nog enkele gigantische bruggen die het eiland Honshu met Shikoku verbinden. Ondertussen was ik vanuit mijn Kajuit, helemaal naar het bovendek geklauterd waar een koffie-shop lag in een soort grote veranda. Hier had je een mooi zicht op de kustlijn en de bruggen. Langs mij zat een Afrikaan. Het was een bijzonder joviale gast.. Hij kwam uit Benin, maar hij woonde in Hiroshima. Daar was hij getrouwd met een Japanse vrouw. Hij organiseerde import/export cargoschepen tussen Japan en Afrika.

Onder : de man uit Benin ... brug tussen Japan en Afrika :-) met zijn cargoschepen

In Japan zie je amper Afrikanen, ze vallen nog meer op dan de Westerse gezichten die toch talrijker zijn. Maar deze man leek daar geen probleem van te maken, hij kon het met iedereen goed vinden. Van Zuid-Koreaan over Japanner tot deze Belg. 

's Avonds kregen we zelfs een heuse entertainement show op onze "dream cruise", met een Zuid-Koreaanse goochelaar. Ik vreesde er even voor dat Nicole en Hugo ook ingescheept waren maar hun wereldhit "Goeiemorgen, morgen" klonk niet door de boxen. Er was waarschijnlijk geen geld om een zanger te betalen, want mijn Zuid-Koreaanse medepassagiers mochten zelf Karaoke liedjes komen zingen op het vrij podium. Chapeau voor degene die het durfden, maar ze zongen wel allemaal zo vals als een kat mee met Koreaanse schlagers. Maar wel topentertainment :-)

De overtocht verliep verder voorspoedig en kalm. Na de entertainmentshow kwam er een Zuid-Koreaan naar mij toe. Hij vroeg me vanwaar ik afkomstig was. "Belgium !" zei ik. Hij antwoordde meteen dat hij Antwerpen kende, omdat hij vroeger nog in de diamant-business had gezeten. De naam van de Koreaanse man was Song Hong, prachtige artiestennaam.  Song had veel gereisd in Azië voor zaken. Hij liet me -hoe kan het ook anders voor een Koreaan- op zijn grote Samsung smartphone de foto's zien van al zijn reizen.

Vooral China kende zijn voorkeur. "Ik reis er goedkoop rond met de trein" zei hij, en ie liet foto's zien van een trein met 3 bedden boven elkaar. Als je op bed 3 slaapt, heb je wel pech ... "A lot of climbing". :-) Hij raadde me aan om de stad Xi'an te bezoeken en ook Beijing. Hij haalde zelfs een kaart boven van de stad.

Een toeristische topper in Zuid-Korea was volgens hem het beklimmen van de 3 meest heilige bergen aldaar zijnde : Mount Jiri, Mount Seorak en Mount Hallasan. Deze laatste ligt wel op Jeju eiland. Een ander eiland dat hij mij aanraadde was Oedo eiland dat vlakbij Busan ligt. 1 man had daar gedurende zijn leven een gigantische botanische tuin aangelegd. Klik hier voor een blik op de tuin.

Mount Hallasan

Ik nam afscheid van Song Hong, want het was bedtijd. Slapen ging aanvankelijk als een roos, maar daar kwam rond 3 uur 's nachts verandering in. We verlieten de rustige binnenwateren om aan de oversteek te beginnen tussen Japan en Zuid-Korea. De eerste maal dat ik deze oversteek maakte 3 weken geleden was de zee hier nog zo vlak als een biljartlaken, maar deze nacht was het andere koek.

Op de woeste baren ging het schip op en neer als op een wip wap. Dat was nog vrij plezant in het begin. Maar toen werden de golven nog hoger en ging het van de wip wap naar vrije val. Het schip ging omhoog en viel dan met zijn volle gewicht terug op de oceaan, wat het geluid van een donderslag teweeg bracht. Daar die enorme slag trilde de hele plaatstalenconstructie van de boot van voren naar achteren.

"Ben ik nu in een nachtmerrie beland of is dit echt ?" Het was dus echt en het bleef maar duren, tot 's morgens vroeg. De "dream cruise" werd een nachtmerrie :-). Om half acht werd het ontbijt al geserveerd en dit werd gewoon omgeroepen alsof er geen vuiltje aan de lucht was. Ik probeerde recht te staan, maar ik werd misselijk van het schommelen en kon niet op de been blijven. De muren kwamen gewoon vanzelf op me af, door het op en neer gaan van het schip.

Ik hoorde in de gang aan de geluiden van de mensen die wel zo dapper waren geweest om op te staan ... dat dit niet zo'n slim idee was. Enkelen begonnen al kokhalsend door de gang te rennen, met het bekende gevolg :-) Als ze het ontbijt al gehaald hadden, kwam dat er waarschijnlijk al snel weer uit.

Welcome to Busan

Om 11 uur 's morgens een uur later dan gepland, kwamen we dan toch heelhuids aan in Busan. Na het verlaten van de terminal-hal, kwam ik de Afrikaan weer tegen. Die zei ook "wat was me dat deze nacht". "Ik geef de voorkeur aan de trein, als vervoermiddel" zei hij nog lachend .. Inderdaad, bij de trein geen storm op zee. :-)

Ik was weer in Zuid-Korea en dat is weer aanpassen. Andere stopcontacten, de auto's rijden weer gewoon langs rechts (In Japans is het links). De Koreaanse mensen gedragen zich anders dan de Japanse. De Koreanen zijn meer gereserveerd heb ik de indruk.

 In Japan maken de mensen veelal een kleine buiging als ze langs je komen zitten ... in de trein bijvoorbeeld. De shopassistenten spreken je ook altijd aan met "Sumimasen" of "Hai dozoooo". Er kan niet genoeg "ge-hai dozood worden voor mij" :-). Dat klinkt zo grappig.

Je hebt het gevoel dat je een koning bent in Japan. Want voor de koning maakt iedereen toch een buiging, n'est-ce-pas. Het zijn de kleine dingen zoals het glimlachend zeggen van "sumimasen" (=soort van begroeting of kan ook sorry betekenen) of "arrigato gozaimasu" (=dankjewel) die het hem doen in het leven. 

 Wat ik ook een mooi gebaar vind is dat de Japanners je geld aanvaardden op een schoteltje in de winkel. En als ze je wisselgeld teruggeven tellen ze de briefjes met een mooi handgebaar. 1 van de meest banale dingen zoals het betalen van je rekening tot een ritueel verheffen !

De mensen appreciëren het ook als je die omgangsvormen respecteert. En het is toch plezant een buiging hier en een buiging ginder gevolgd door "Arrigato gozaimasu".Met andere woorden de Japanners zien je staan, en geven je het gevoel al was je een koning.

 In Korea daarentegen kan je het hebben -in de metro bijvoorbeeld- dat ze tegen je aanlopen, en daarbij helemaal niks tegen je zeggen of je niet eens aankijken. Dat is bijzonder irritant, maar het is geen onwil tegenover toeristen ofzo. Als ze tegen andere Koreanen aanbotsen zeggen ze ook niets. In Korea gelden er gewoon andere sociale regels. Het mag duidelijk zijn dat ik de Japanse manier van omgaan met elkaar prefereer.

En toch zijn de Koreanen ook heel vriendelijk, eens je ze beter leert kennen. Om nog maar te zwijgen over de Limburgers ... de vriendelijkste mensen ter wereld. Vraag maar aan de Antwerpenaren :-).

Osaka

Osaka is zowat het tegenovergestelde van Kyoto. Terwijl Kyoto vooral het "oude Japan" vertegenwoordigt, gaat Osaka helemaal voor het heden en de toekomst. Veel bekende Japanse multinationals zijn opgericht in deze handelsstad.

Ik heb er in een capsule hotel geslapen. In zo'n capsule hotel slaap je in een piepkleine capsule, met gordijntje ervoor. Als een bij in een bijenkorf :-). Je krijgt er ook een soort van pyjama om aan te doen. Daarmee kan je naar de ontspanningsruimte gaan met tv en computers of helemaal naar de top van het gebouw waar een sauna ligt, met kingsize jacuzzi. Prachtig uitzicht had je daar over de stad vanuit die jacuzzi. Op zo'n moment denk je wel, wat als er nu een aardbeving erop losbeeft en ik zit hier in bad op verdieping nummer 10 ? Ja, wat als ?

Capsule hotel, niet voor mensen met claustrofobie

Vanuit die Capsule hotel basis ben ik me 2 dagen gaan onderdompelen in de met felle neonreclame verlichte straten van Osaka. Ik wou er naar het bekende Bunraku theater (=poppentheater) gaan kijken, te zien op onderstaande affiche. Bunraku bestaat al eeuwenlang en onderscheidt zich van andere poppentheaters door het feit dat de poppenspelers gewoon zichtbaar op het podium zitten, tussen hun poppen.

Bunraku is ontstaan dankzij de samensmelting van drie kunstvormen, namelijk het poppenspel, jōruri (“verhalend zingen”) en het bespelen van de shamisen(instrument). Bij het Osaka Bunraku theater aangekomen vond ik niemand die verstaanbaar Engels kon praten. Toen ik naar bovenstaande affiche wees, kwam ik uiteindelijk te weten dat deze voorstelling pas in april in première gaat. "Geen probleem dan kom ik in april wel terug :-)", zei ik al lachend.

Dan maar de metro terug naar Shinsaibashi waar mijn capsule hotel lag. Vlakbij lag er een kilometerslange winkelstraat vol met shops en allerlei ander entertainment. Zo zijn er de talrijke Pachinko hallen. Dit is een soort van gokspel, dat lijkt op een flipperkast maar dan zonder flippers. Ja, zo geflipt zijn die Japanners nu ook weer niet.

 De balletjes komen naar beneden in een soort van bos van pinnetjes, als een balletje in een zekere locatie valt kan het gewonnen worden. Hierdoor ontstaat er een opeenvolging van nieuwe gebeurtenissen die meerdere ballen kunnen vrijlaten in het spel. De bedoeling is om zoveel mogelijk balletjes te verzamelen.

Die balletjes kunnen ingewisseld worden voor prijzen of tegoedbonnen, niet voor geld dat is illigaal. Om er geld voor te krijgen, moeten de spelers met de tegoedbonnen naar een ander gebouw lopen. Creatief omgaan met de wetten van het land, het is iets universeels.

In de hallen zelf schalt er oorverdovende harde muziek door de boxen ... ik snap niet dat de spelers er kunnen blijven zitten. Ik ben er meteen weer uit weggelopen. Naast de pachinko hallen zijn er ook talloze lunaparken. Daar heb je de bekende super Mario games en ander game-plezier. Je kan er ook met de "grijperkes" grijpen naar pluchen beesten zoals deze Kumamon beer. De razend populaire mascotte van de stad Kumamoto.

Kumamon

 Onderweg kwam ik ook nog een afbeelding van Ebisu tegen. 1 van de 7 geluksgoden. Allemaal samen worden ze Shichi Fukujin genoemd. Dat gaat u vanaf nu nooit meer vergeten :-). Ebisu is te herkennen aan de vette vis die hij altijd bij heeft. Er is ook een biermerk met dezelfde naam. Goed bekeken want zo heeft u altijd een goede uitvlucht als u te diep in het glas heeft gekeken. Ja maar, des te meer Ebisus des te meer geluk, hey schatje :-).

Ebisu

Onderaan de 7 geluksgoden 七福神, Shichi Fukujin genaamd

Na het avondlijke vertier ben ik de volgende morgen een wandeling gaan maken richting Osaka station. Daar ligt er een park, op een eiland in het midden van de rivier. Er lagen enkele musea en een rozentuin. In de "Nakonashima" rozentuin hadden ze onder andere de roos Sneeuwwitje staan. Doornroosje daarentegen ben ik niet tegengekomen. 

Daar zou ik ook wel willen zitten.

Vlakbij Osaka station ligt er een shrine die opgedragen is aan The Love Suicides at Sonezaki. Dit is een Bunraku toneelsstuk, waar de twee hoofdrolspelers zelfmoord plegen voor de liefde. Een Romeo en Julia tragedie in het Japans.

Nadat ik de schrijn verliet, kwam ik in het mierennest dat Osaka station heet toe. Als je hier de metro neemt moet je je door een zee van mensen wringen al zoekend naar het juiste metro-station voor jouw bestemming. Het volk bleef maar uit alle hoeken en spleten van dit ondergrondse gangencomplex stromen. Ik werd er merkwaardig genoeg bijzonder rustig van ... rust in een zee van chaos. Misschien ook de rust van een toerist die niet op tijd op zijn werk moet zijn :-). Hij mag al eens de verkeerde metrotrein instappen.

In zo'n "verkeerd" metrostation, kwam ik toevallig dit mooie glasraam tegen van het Osaka kasteel. Ik heb het kasteel niet in het echt gezien, maar deze glasversie is ook al de moeite. Zoals een bekende anonieme :-) reiziger ooit zei :"It's good to be lost in the right direction". Als reiziger zijn er geen verkeerde metrostations ... overal ontdek je wel verborgen pareltjes.

Zoals de "Manneken" Belgian waffles shops die je hier in de treinstations kan vinden. Bijzonder populair ! Of hoe ons kleine Manneken Pis de wereld verovert. Voor meer foto's van de Manneken shops, klik hier

Nijō Castle (二条城)

Hieronder ziet u mijn toekomstige bruid. Een steenrijke Japanse zonder problemen :-).  Ik heb het Nijō kasteel met een bezoekje vereerd in het gezelschap van mijn kasteelvrouw. Prachtige tuin rondom ons optrekje, nietwaar. Al hoop ik dat de echtgenoot van deze Japanse in kimono niet meeleest, want hij trok namelijk de foto.

 

Ik bespaar u de geschiedenis van het Nijō kasteel, vernoemenswaardig is de zogenaamde Nachtegalen-vloer. De houten vloer in de hal van het kasteel maakt een tsjirpend geluid als je erover loopt. Dit vogelgeluid moest iedereen waarschuwen als er dieven of ongewenste indringers in het kasteel rondliepen. Het kasteel is opgetrokken uit cipressen hout en heeft prachtige muurschilderingen met allerlei taferelen uit de natuur. A mon avis, absoluut het bekijken waard.

 

Er was ook een plaats waar je groene thee met een versnapering kon krijgen. Je zat dan in zo'n traditioneel Japans huis op een tatami mat, waar de rijspapieren muren waren opengeschoven. Zo had je vanuit het huis een prachtige zicht op de omringende Japanse tuin.  

Helemaal zen van mijn groene thee en de prachtige tuin, zag ik bovenstaande vogeltjes plots opduiken in de waterpoel (zoek het tweede vogeltje). Op de terugweg van het Nijo kasteel dat vlakbij mijn jeugdherberg Mundo Chiquito lag, kwam ik nog een Taiwanees meisje tegen dat ook in het jeugdherberg verbleef. Ze was op weg terug naar Taiwan. Niet te voet natuurlijk :-), er kwam ook nog een vliegtuig aan te pas.

 

In de herberg leek het wel klein-Taiwan met het overgrote deel Taiwanese toeristen, gevolgd door de Japanners en 1 Belg. Er werkte ook een Taiwanees meisje aan de receptie, ze heette Mayu. En voor haar 30ste verjaardag werd er een jeugdherberg-feest georganiseerd. 

Tussen al dit Taiwanees en Japans gekwetter tijdens het feestje, raakte ik aan de praat met een twintiger uit Osaka. Hij was pas afgestudeerd als leraar Japans. De leraar-in-spé was met zijn 3 vrienden al fietsend vanuit Osaka, naar Kyoto gereden. De jongen was geen fan van Japans bekendste schrijver Haruki Murakami, wegens te mainstream. Hij had het meer voor de 17de eeuwse schrijver Jippensha Ikku. Die vooral bekend staat voor zijn reisverhalen over twee "happy-go-lucky" reizigers, Yajirobei and Kitahachi genaamd, en hun avonturen op de Tokaido highway.

Kyoto marathon : Where the rivers meet

De Japanners hebben oog voor detail. Dat zie je terugkomen in allerlei kunstvormen in de mooie ambachtelijke winkels van Kyoto. Dat gaat van Japanse keramiek, over de prachtigste kimono-stoffen tot kunstig versierd papier voor de origami-kunstwerkjes. Ze gebruiken hun oog voor detail ook om de natuur te bekijken. Toen ik rondliep in het park kwam ik verschillende groepen Japanners tegen die met grote verrekijkers en camera's met superlenzen de natuur aan het observeren waren.

Naast de natuurliefhebbers waren vandaag ook de marathonlopers volop vertegenwoordigd in de stad. Vanop een brug over de kamo rivier kon ik ze gade slaan. De marathonlopers liepen stroomafwaarts mee met de Kamo rivier, ook wel Kamogawa genoemd (gawa of kawa betekent rivier in het Japans, kamo betekent eend). Op onderstaande foto zie je de Kamo trapsgewijs stromen, een hondertal meter verder vloeit hij samen met de Takano rivier. Op het stratenplan van Kyoto zie je dit duidelijk, de twee rivieren lijken samen de letter Y te vormen op het plan.

Net voor de plaats waar de rivieren samenkomen, kan je op "stapstenen" beide rivieren oversteken. Het had net hard geregend de dag voordien, dus het water stond vrij hoog en liep dan ook over sommige stapstenen ... zodat je bij het oversteken moest oppassen dat je geen natte voeten kreeg. Bovenstaande moedige vrouw geraakt heelhuids aan de overkant.

In de lucht cirkelden wel 5 arenden, vlak bij elkaar. En dit op nog geen 10 meter hoogte boven mijn hoofd, zodat het een koud kunstje was om er eentje op foto vast te leggen. Voor de rest van de dag heb ik de Japanner-met-oog-voor-detail in mij ook maar eens bovengehaald, met enkele close-up shots van de natuurpracht.

伏見稲荷大社, Fushimi Inari Taisha

Ik ben Mount Inari gaan beklimmen, Inari is de Japanse rijstgod. In de praktijk blijkt Mount Inari geen berg vol rijstvelden te zijn, zoals je zou kunnen denken. Het 233 meter hoge bergje met beboste hellingen ligt al eeuwen aan de rand van Kyoto, en het ligt daar goed. Het is een plaats om tot rust te komen, door op het pad met duizenden treden naar boven te wandelen.

Het speciale is dat je over heel de weg naar de top onder vermiljoenrode Torii poorten doorloopt. Die zijn geschonken door particulieren en zakenmensen. Een kleine torii kost 400.000 yen een grote 1.000.000 yen (7000 euro).

De boodschappers van de god Inari zouden vossen zijn, daarom zijn er langs het pad hier en daar vossenstandbeelden te zien. (kitsune = vos) Onderweg zijn er ook enkele kleine restaurantjes die "Kitsune Udon" en  "Inari sushi" serveren, beide gerechten bevatten "aburaage" (gefrituurde tofu). Naar het schijnt een lekkernij voor vossen. 

 Het pad start met twee parallele rijen "Senbon Torii", wat duizenden torii's wil zeggen. Op onderstaande foto wandel ik door de linkse rij. De lantaarns zorgen 's avonds voor een romantische sfeer en dat op 14 februari.

Ik was rond 5 uur 's avonds aan het begin van het pad. Een ideale tijd nu in de winter, als het begint te schemeren. Er zijn ook minder toeristen, al kwam ik wel enkele groepen Amerikanen tegen. In schril contrast met de Japanners die met fluisterstemmen spreken, kun je de Amerikanen van ver horen aankomen. Ze lijken wel een microfoon in hun stembanden te hebben zitten, gek toch hoe de plaats waar je opgroeit zo'n invloed heeft op de geluidssterkte van je stem.

Onderweg ligt er een klein meertje, daar kwam ik een Taiwanese tegen die ook in mijn jeugdherberg verblijft. Ze zei me dat het nog een uurtje was tot de top, ik nam nog snel een foto van onderstaande kat -die op een schrijn lag te soezen- voordat ik mijn weg vervolgde.

 Onderweg kon je naast een kopje energie in de vorm van een espresso, ook kaarsen kopen. Ik heb er dan ook eentje aangestoken, op bovenstaande foto blijft ze nu eeuwig branden.Nog net voordat het donker werd liep ik door de laatste Torii's voor de top.  Boven stond er een bordje met "this is the summit". Op die top staat er een Schrijn waar je rond kan lopen.

De plaatselijke honkbalclub was ook aan het trainen op het pad. De verschillende spelers liepen razendsnel naar beneden op de traptreden. "De ideale plaats om je enkel te verstuiken" dacht de positivo in mij. Al had ik ook kunnen denken "prachtige omgeving om je trainingsrondjes te lopen".

Op de terugweg werd het pikdonker de verlichting rondom het pad tekende een prachtig, speels schaduwspel af op de omgeving.

 Rond 7 uur stond ik weer beneden, om bij het vlakbij gelegen JR Inari station de trein te nemen naar Kyoto station. Back to the "cube", zoals het gigantische station genoemd wordt.