South of the border

Mijn vroegste herinnering aan de stad Seoul is een boek dat ik in mijn jonge jaren ooit kreeg met de titel Seoul 88. Op de gele cover stond de Olympische vlam van de zomerspelen in Seoul. De diskwalificatie van de Canadees Ben Johnson op de 100 meter is waarschijnlijk het enige wapenfeit dat de meeste mensen zich herinneren van de spelen in Seoul. En zo onderschrijft de heer Johnson geheel op eigen wijze de Olympische gedachte :"Gediskwalificeerd worden is belangrijker dan winnen".

Zonder doping loop ik hier in 2014 de 100 meter bagage-lopen van Seoul Station tot mijn hotel K-pop. Eerste indruk van Seoul veel hoogbouw en veel Koreanen.

Seoul station links op de achtergrond

Bij het hotel aangekomen, moeten eerst de schoenen uit en in een kastje gezet worden. In dat kastje wachten slippers, waarmee vervolgens de weg vervolgd wordt. Een doucheke en een tijgerdutje later, loop ik door de straten van Seoul.

Het 1ste het beste Koreaanse restaurant loop ik binnen en bestel een Koreaanse pannekoek Pajeon. In deze pannekoek zitten groenten verweven. Het komt met kimchi en een dipsausje. Kimchi is alomtegenwoordig in de Koreaanse keuken het zijn flink gekruide gefermenteerde groenten en het komt in talloze varianten. De smaak is soms heet te noemen, voor onze Westerse smaakpapillen. De Koreanen houden dan ook van 'spicey food'.  (meer info klik Kimchi)

Na de pannekoek vervolg ik mijn weg en 50 meter verder zie ik foto's van de Belgische bieren Karmeliet, Corsendonk, Kwak, Chimay op de ruit van een  Belgian Special Beer café. België is dus dichter bij dan je zou denken hier in Seoul.

Wat in de metrogangen en straten van de stad opvalt is dat er nauwelijks Westerlingen of Afrikanen rondlopen. Het is al Aziaten wat de klok slaat. Als een Westerling in het straatbeeld opduikt dan zie je meteen  :"Die past niet in het plaatje". Als in een spiegel kijkend bij het zien van een "soortgenoot" word je er dan aan herinnerd dat je geen Aziaat bent :-). Bij het passeren van een Westers gezicht volgt meestal ook een ongemakkelijk oogcontact, ofwel probeer je angstvallig dat oogcontact te vermijden. Ook al zie je elkaar al van kilometers afstand aankomen.

Het is zo'n beetje als in België een BV op straat zien lopen. U kent dat wel. Plots zie je Astrid Bryan met de Lau op de Meir paraderen en meteen probeer je zo hard mogelijk om hen niet aan te staren. Zo van ik heb u vooral niet herkend. Maar om het op zijn Astrids te zeggen :"We both keihard know dat gij mij gezien hebt baby, en neeje den John is er niet meer bij ... den pimped up, chromed out vrouwenzot zit in LA".

Als ik hier de metro in stap kom ik bijna altijd in een "Asian only" wagon binnen. Het feit dat er zo weinig Westerlingen rondlopen, maakt dat je het gevoel krijgt dat je een soort van buitenaards wezen bent dat net geland is op planeet Korea.

Maar dat is wel interessant om eens te ervaren hoe het is om een minderheid te zijn. Automatisch voel je een soort van band met de andere Westerlingen en kan je begrip opbrengen van hoe vooroordelen ontstaan. Zo zien de Koreanen er op het eerste zicht afstandelijk uit, maar als je ze een vraag stelt zijn ze altijd supervriendelijk.

Zuid-Korea is niet zo populair als vele andere Aziatische landen. Dat zie je al bij de reisgidsen in de winkel. Over Japan vind je hele bibliotheken, maar naar een gids over Zuid-Korea moet je zoeken. Er is nog groeimarge :-) voor de Zuid-Koreaanse toeristenindustrie, om van de Noord-Koreaanse nog maar te zwijgen.

Mischien schrikt het feit dat Noord-Korea al zijn atoomwapens op Seoul gericht heeft, ook wel een beetje af om Seoul als citytrip nummer 1 te maken in Azië. Want officieel zijn beide landen nog in oorlog met elkaar. Noord en Zuid-Korea waren ooit 1 onafhankelijk land, totdat Japan het bezette van 1910 tot 1945. Daarna besliste Rusland en de VSA dat Korea opgesplitst werd in Noord en Zuid. Communisme VS Kapitalisme oftwel hoe de grootmachten het Koreaans schiereiland als speeltuin maakten om hun ideologie te verdedigen.

Er staat hier in Seoul een stukje Berlijnse muur. Waarmee de Koreanen symbolisch willen zeggen dat misschien ook hier op het Koreaans schiereiland ooit de muur zal vallen, als een soort van copy paste van het verenigde Duitsland. En zo zie je maar dat WO II anno 2014 nog altijd zeer actueel is. Zal het verscheurde Korea ooit weer 1 zijn ?

Misschien zorgt enfant terrible ex-basketbalster Dennis Rodman hier wel voor. Ongelooflijk toch dat hij nu vriendjes is met Kim Jung Un de dictator van Noord-Korea. Als in een foute James Bond film is hij nu een soort van hofnar voor de "Evil dictator". Je vraagt je toch af hoe Rodman in Godsnaam ooit bij Kim Jung Un terecht is gekomen ? Wel het antwoord is simpel. Kim Jung Un is een gigantische basketbalfan. Het controvesiële Amerikaanse VICE magazine mediabedrijf heeft gezorgd voor de ontmoeting tussen Rodman en Kim Jung Un.

En zo zie je maar dat sport de diplomatieke grenzen overstijgd. Maar wat moeten de wereldvreemde Noord-Koreanen wel niet denken van de Amerikaanse cultuur als ze de excentrieke vol met piercings en tattoos volstaande Rodman zien ?

Rodman moet zo buitenaards overkomen op de Noord-Koreanen. Misschien denken ze wel dat de nieuwe Messiah uit de hemel is nedergedaald. En wie weet zorgt Rodman wel voor de hereniging van Korea ... een script dat alleen in Hollywood bedacht kan zijn !