Ik word wel eens gevraagd of ik nog contact houdt met de mensen die ik al reizend tegenkom. Eigenlijk praktisch niet, je blijft wel facebookvrienden en ziet hoe hun leven verder gaat. Kinderen, huisje, boompje, een Porsche voor de deur, zwembad in de tuin ...u kent dat wel.
Het leuke aan reizen is eigenlijk dat je op korte tijd veel nieuwe mensen tegenkomt en dat je snel een goede band opbouwt, want je komt elkaar tegen in de beste omstandigheden. Mensen zijn ontspannen .... op vakantie ... op een mooie plaats op aarde. Je ontmoet elkaar maar kort, maar die korte periode heeft wel een ongelooflijke diepgang, lijkt het wel.
Zo kwam ik op rondreis in Australië toevallig de Zuid-Koreaanse Juree tegen. Samen hebben we met een 20-tal andere mensen dwars door het hart van het Aussie-land gereden in een Adventure-bus. Die reisde van Darwin over Alice Springs naar Melbourne anno 2007. Het klikte bijzonder goed met Juree destijds.
7 jaar hadden we geen contact meer gehad, maar via een gemeenschappelijke facebookvriendin heb ik haar toch kunnen opsporen. En ze was bijzonder enthousiast om mij haar thuisstad Seoul te laten zien. Vanaf het eerste moment dat we elkaar weerzagen in Seoul station, leek het of het nog maar pas een week geleden was dat we elkaar in Australië tegen het lijf hadden gelopen. Meteen was er weer die klik.
Ze had haar universiteitsvriendin meegebracht, beiden zijn nog aan het doctoreren. Dat wil in hun geval zeggen dagen van 10 uur 's morgens tot 10 uur 's avonds, en op zaterdag van 10 tot 14 uur in de universiteitsgebouwen aanwezig zijn. Juree is aan het doctoreren als ingenieur, haar onderzoek spitst zich toe op grafiet. Grafiet zit in een potlood, maar haar toepassing van grafiet is bedoeld voor de onderdelen van microchips. Microchips die onder andere gebruikt worden in de smartphones. Een job bij de Koreaanse multinational Samsung was haar droomjob.
Samen met Juree's vriendin zijn we eerst in een bijzonder gezellig traditioneel Koreaans gaan eten. De Koreanen zetten ontelbare verschillende schoteltjes op tafel. De schoteltjes worden gedeeld door alle tafelgenoten. Ik vind dit wel een leuk concept, toch anders dan iedereen zijn eigen bord.
Na het restaurant zijn we nog naar een Jazz-club gegaan, de club had een Frans tintje met Franse naam La clé. De Jazz-club lag in het Jongno district van Seoul. Het is een eeuwenoude wijk en staat met zijn meanderende straatjes met laagbouwhuizen in sterk contrast met de hoogbouw wijken van de rest van de stad. De gezellige restaurantjes en boutiques die er gehuisvest zijn, hebben zoveel meer charisma dan de met Neon reclame overladen schreeuwerige straten van Gangnam.
De Jazz-club bevond zich in een kelder waar 3 Koreaanse Jazz-muzikanten optraden. In Piano-Contrabas-Drums formatie brachten ze een swingende set. Tussen de liedjes door sprak de contrabasist het publiek toe in het Koreaans. Ik kon geen woord verstaan van wat hij zei, maar daar stoorde ik me niet echt aan. Het ritme en de flow van zijn zinnen zat juist en was entertainend genoeg op zich. Zou het eigenlijk niet echt uitmaken wat we zeggen ? :-) Wie weet ...
1 ding wat ik wel weet, is dat muziek je in 1 seconde kippenvel kan doen krijgen. Een Koreaanse muzikant die langs de kant van de weg op een gitaar zat te spelen ... wist meteen onze gevoelige snaren te raken. Gedrieën stopten we even bij de man en gaven hem een fooi. Zijn virtuoze gitaarserenade had ons de winterkou doen vergeten.
Deze straatmuzikant zijn muziek weerspiegelde perfect de sfeer van deze eeuwenoude wijk. James Brown zou zeggen :"He's a soul man".
No comments:
Post a Comment